Ομολογώ…

Ομολογώ είχα ξεχάσει. Μου τα θύμισε πρώτα πρώτα η πέτρα. Έστεκε παντού γύρω μας αγέρωχη, ανίκητη. Σταματούσε τη θάλασσα, ύψωνε βουνά, έχτιζε σπίτια και δρόμους. Διαχρονικά σίγουρη στους αιώνες.
Ομολογώ είχα ξεχάσει. Μου τα θύμισε ο ήλιος. Καυτός, σκληρός αδυσώπητος πύρωνε το τόπο λουζοντας ένα χρυσό φως αρχαίο. Αδύνατον να κρυφτείς.
Μου τα θύμισε το μπλε της θάλασσας που το μπέρδευες με το μπλε τ´ουρανού. Απεραντοσύνη. Έχανες τα όρια.
Μου τα θύμισε η ελιά. Δε λυγίζει δε ζητάει μόνο δίνει… Διαβάστε εδώ όλη την κριτική
fotikoty, Greece, July 2015